Bruisend over de grens. Een buitenlandhuwelijk, dat zijn de pareltjes. De krenten in de pap. De droom van (bijna) elke BABS. The perfect wedding.
Vriendin. Spanje. November. Zon. Zee. Toplocatie. 150 gasten. In het Engels. Do I need to say more?
En dan belt de ceremoniemeester: “De gom vindt een speech van een half uur echt veel te lang hoor!”
Ik vertel haar dat het écht niet korter kan, want het moet ook nog eens in het Engels. Hoe mijn Engels is? Redelijk. Alleen is mijn tong dan veel minder rap. Met de zin: “Don’t shoot the messenger.” in mijn hoofd, hang ik op.
Oké en nu? Veertig bladzijden aan mooie woorden over hem, over haar, over samen. Over hoe leuk, hoe mooi, hoe gek, hoe lief en hoe bijzonder. Wat een liefde! Met een pen te beschrijven, maar niet in 3000 woorden.
Ik bel met mijn hulplijn om even stoom af te blazen. Het werd een lang overleg met meer dan gemopper, een korte cursus overtuigen, kortom een gesprek waar mijn inlevingsvermogen tot de max werd aangeboord.
Als je de bruidegom belt, een betoog wil aftsteken van heb ik jou daar reageert de leuke man binnen twee minuten met: “Okay, ik zeg al niks meer.” Dan weet je dat het goed zit.
Maar toch…Ik blijf die vrouw met haar eeuwige getwijfel.